Zatoka dzieci

 

Mój brat ani razu nie spojrzał. Myślałem, że mnie

nie chce. Kiedy go wyciągali z mamy był cichy, jakby

zachłysnął się światem. Wujek Gierek sypał cukierki

już z mniejszym zapałem, ale oddałbym mu i te,

oddałbym nawet kupioną spod lady

futbolówkę, byleby tylko zechciał

za nią pobiec. Nie mógł. Podobno rączki

i nóżki miał tak sztywne, że ojciec nie dał rady

go ubrać. Przykrytego pieluszką zamknięto

w pudełku, niczym misie zsyłane do piwnicznych

sierocińców. Zramolały żuk chyłkiem penetrował

warkocze arterii. Biała trumienka chybotała, jakby

brat próbował się wydostać. Tak bardzo chciałem,

ale jego bardziej chciała ziemia. Zakopali

niczym psiaka, bez wielebnej fatygi. Mając osiem lat,

toczyłem spory religijne z zakonnicą. Twój brat

nie będzie zbawiony. Nigdy nie wyjdzie z limbus

puerorum. Nie miałem argumentów, mogłem

jedynie krzyczeć, za co biła mnie wskaźnikiem

i stawiała do kąta. Po nocach śniłem, jak brat

płacze na obrzeżach otchłani. Woła mnie, a Bóg

z nazistowskim wąsikiem rechoce na całe Królestwo

Niebieskie. Dorastał w moich marzeniach. Ja

podawałem piłkę, a on strzelał najpiękniejsze gole

dla Wielimia. Pierwszego listopada zabrałem

syna na cmentarz. Tu leży twój wujek. Na pewno

byłby dobrym wujkiem. Zagrałby z nami

w ataku, pod samymi oknami Kongregacji

ds. Wiary.

 

Przetrącone pokolenie II

 

budzi mnie hymn szkolny
niezmiennie o tej samej porze
łapię się na ostatnią zwrotkę
świadomości najbardziej
wzrusza mnie wers kwitnący
socjalizmem w obawie
przed naruszeniem artykułu
trzynastego zamykam oczy
i zaciskam pośladki nigdy
nie wiadomo gdzie
podrzucą pluskwę
gorzowski poeta (rocznik 84)
o mnie ty to jesteś takie chujwieco
trochę tu trochę tam i znów
mój kryptokomunizm wychylił
ogon z nogawki rzeczywiście
wolałbym być tam i zwiedzać
z Izką B. salę pamięci im. Janka
Krasickiego niż tu skrobać poezję
w kolejce do mopsu będąc
małolatem ( zaraz po stanie
wojennym ) oglądałem film
Wajdy ten o ziemi obiecanej
maszyny tkackie jak owady
pożerały robotnice na żywca
jak dobrze że nie żyję
w takich złych czasach droczyłem
się z przeznaczeniem
dziś strzelają mi w tył głowy
frazą z amerykańskiej szmiry
nie ma zysku bez wyzysku
to takie normalne
a jednak

Dystymia
 

jesienią gwiazdy zstępują po liściach na
ulice przechodzą przeze mnie kolebiąc się
tętnem wiatru sploty fastrygują skumulowane
światy chciałbym zapomnieć źrenice
zdradzają mnie skraplając woskowe
domy trzymające się skrajki matczynej
mgły wilgoć ssą spękane
kasztany układam w tornistrze zanim
odleci kipiący dysk ronda
na Placu Wolności jak wtedy taksówki
uciekają z zastoju pośpiesznymi
wieczorami puszczają wszystkie spoiny
sens lepi się elastyczną
sinusoidą dym podtrzymuje domostwa
na uwięzi pomieszane z milczeniem
moje teraźniejsze przyszło przeszłości