Małgorzata Góralska

Pisała  do „szuflady”, aż zobaczyła  rozwieszone wiersze na drzewach i przystankach.
Od 2009 roku członkini Klubu „Opal”. Wydała tomik "Zakrzyczeć" (2011r.).
Należy do Stowarzyszenia Autorów Polskich.

Poniżej prezentujemy zwycięską recenzję w wewnetrznym konkursie Opalu
książki M. Góralskiej "Zakrzyczeć" autorstwa Grażyny Fotek.

Małgorzata Góralska zapowiada pisarza, który trzyma się ziemi: opisuje świat, jaki zna i ludzi, których widziała. Dbałość o szczegół, o prawdziwy obraz opisywanej rzeczywistości to dodatkowe atuty. Jej wiersze są psychologicznym kluczem do zrozumienia jej aktywnego życia. W nastroju niewątpliwej szczerości pyta w nich o słuszność swych pasji. Każda ze strof mówi o emocjonalnym wyczerpaniu poetki, które jednakże nie wydaje się być zwykłym, romantycznym rozmarzeniem. Przeciwnie, uderza czytelnika jako próba dokładnego opisu następujących po sobie stanów ducha poetki w sytuacji, gdy w nagłym olśnieniu pojmuje ona znaczenie kolejnych wyborów "kolejna cyfra dokleja się do lat, rzeźbiąc zmarszczkę pod powieką, ale przecież nic się nie stało". Lektura tych wierszy pozwala myśleć optymistycznie o przyszłości daje nadzieję " wiatr potargał ramiona drzew płosząc ptaki, oddech zawisł między niebem a ziemią, podniosłam dłoń, jedno pióro spłynęło".

[Grażyna Fotek]

Recenzja "Zakrzyczeć" autorstwa Jadwigi Żonko

Debiutancki tomik wierszy Małgorzaty Góralskiej nosi tajemniczy tytuł „Zakrzyczeć”. Tylko pisząca zna jego semantykę. Czytelnik może spekulować, czy autorka chce zakrzyczeć ból, zdradę,samotność, niesprawiedliwość. Wiele jest powodów, które mogą urazić człowieka boleśnie. Zakrzyczenie może przynieść chwilową ulgę. Wiersze zamieszczone w zbiorku połowicznie pozwalają nam odkryć przyczynę krzyku, gdyż są lapidarne, myślowo skrótowe, hermetyczne. Niewiele słów a głęboka treść. Gosia często stawia sobie zarzut, że Jej wiersze są krótkie. Ale to kokieteria. Dobrze wie, że nie długość wiersza decyduje o jego wartości. Najważniejsze jest przesłanie. Kilka wierszy w zbiorku ma konkretnych adresatów. Utwory (dwa) „Dla B.”mają charakter moralizatorski. W tym ze str. 53. poetka ostrzega adresatkę „nie wchodź w samotność”.Inną wymowę ma wiersz ze str. 62. Tu czytamy/...we mnie zastygło wszystko/ naucz się tego samego/. Opalowcy łatwo rozszyfrują, kto jest adresatem liryku „ Dla K.”Wzruszający wiersz „Zacisze” ma też swego adresata. Wprawdzie nie występuje on w tytule, ale nazwano go w ostatnim wersie utworu. Jest nim ojciec poetki, na którego Sędzia wydał wyrok. Pociechą jest fakt, że można jeszcze wspólnie wypić herbatę i ogrzać się ojcowskim ciepłem. „Zegar wybija kolejne zdrady”, co pozwala uwolnić się od zobowiązań i nadać wierszowi tytuł „Wolna”. Jednak wolność okupiona jest samotnością, bezsennymi nocami. Mówią o tym wiersze „Niemożność”, „Recepta” czy utwór ze str.42, gdzie „budzik gasi noc”. Brak snu, nocne koszmary-/...chcę się obudzić/ przecież to sen-zły sen.../- pozwalają mniemać, że poetka przeżyła psychiczną traumę./...przebaczyłam/ lecz nie czekałam/ zmieniłam numer/ czytamy w wierszu „Ułaskawienie”. Kobieta zmienną jest. Już kilka kartek dalej z wiersza „Czas”dowiadujemy się /nie do końca/ zamknęłam drzwi/. Rada osoby postronnej, która wnioskuje tylko z wierszy, zawarta jest w trawestacji tekstu znanej piosenki: „ Małgośka, mówię Ci, on nie wart Twojej łzy. Małgośka, tańcz i żyj, a z niego sobie kpij.” Mimo przeżyć, które chciała przegonić krzykiem, poetka ma cel w życiu. Świadczy o tym dedykacja: „Amelce i Lilianie-Babcia” Wnuczki są jasną stroną osobowości Gosi Góralskiej. Dzięki nim krzyk zmieni się w szept i mniej będzie bolało. Dwa lata pobytu Gosi w klubie poetyckim OPAL zaowocowały nietuzinkowym tomikiem wierszy. Może nowe doznania i przeżycia zaowocują następnym zbiorkiem?